Smocze

Słońce już stykało się z horyzontem. Nie, nie miało tak być. Pocieszała ją tylko jedna myśl. Ta śmierć jest godna takiego smoka jak ona. Podczas takich akcji zawsze ktoś musi być tym, kto nie wyjdzie z tego cały. Spojrzała na strażników. Niektórzy z nich też najwyraźniej walczyli o życie. Może przynajmniej oni wygrają.
Nagle słońce się zatrzymało. Łąka i smoki znajdujące na niej się rozpłynęły. Czy to już czas? Lewitowała w nicości przez chwilę. Nagle coś zaczęło ją szybko obracać. Zaczęła czuć nieprzyjemne szczypanie poparzonych łap i lekki ból w boku. Co się dzieje?
-Oliana! Słyszysz mnie?
To ona! W ciemności zobaczyła rozmazaną, białą plamę. Nie była w stanie jednak jej odpowiedzieć. Coś cały czas nią kręciło.
I nagle spokój. Teraz leżała. Słyszała szelest liści. Moment... liście? Gdzie ona jest? Miała nadal zamknięte oczy. Próbowała wyczuć jakąkolwiek istotę żywą w pobliżu, jednak założona obroża uniemożliwiała jej to...

Czarnołuska otworzyła szeroko oczy. Wystraszył ją nagły dotyk. Nie podnosiła się. Nie widziała nic. Świat wydawał się być czarny. Po dłuższej chwili zobaczyła lekki zarys drzew. Spojrzała na cytrynową i odetchnęła. Teraz naszło ją zdziwienie. A jednak smoki ją uratowały... Dlaczego? Jak? Zauważyła, że nie mają obroży. Dotknęła swej szyi, by sprawdzić czy ją też zaszczyciło pozbycie się tego męczącego przedmiotu. Zasmuciła się, gdy doszła do wniosku, że obroża wciąż znajduje się na swym miejscu.
Wciąż leżała próbując zebrać myśli. Ile smoków zginęło dla czegoś, co nazywają wolnością... Ona sama zabiła kilku. To nie będzie jej dawało spokoju przez dłuższy czas. Łapała głęboko powietrze próbując się uspokoić.

Usiadła rozglądając się. Miała wrażenie, że kiedyś znalazła się w podobnej sytuacji. Nie była w stanie upewnić się, czy są bezpieczni. Wstała, lecz nogi odmówiły posłuszeństwa. Zakręciło jej się w głowie i upadła. Znów usiadła i spojrzała na cytrynową.
- J-jak ściągnęłaś ob-brożę? - wydukała cichym głosem.
Bez magii czuła się bezbronna. Nie mogła polegać tylko na własnych kłach, szponach i mieczu, zwłaszcza w takim oszołomieniu. Musiała szybko ogarnąć się. Nie wiedziała jak daleko są od więzienia, ale miasto na pewno pośle za nimi pościg. Po takiej masakrze? Nikt nie odpuści im tak krwawych czynów...

Wzięła kartkę i przeczytała zaklęcie zamieszczone na niej. Obroża zsunęła się hacząc od sznurek, na którym wisiał kryształ. Smoczyca zrzuciła ją na ziemię. W jej głowie znów pojawiły się świadomości smoków żyjących swych światem. Nie ingerowała w ich myśli. Wiedziała, że to ich intymna strefa. Uwagę czarnołuskiej przykuł jej kryształ. Na ogół był akwamarynowy, a tym razem w jego wnętrzu pojawiło się czerwone światło. Dobrze wiedziała co to oznacza.
-Uspokój się. Nie jesteś sama. - usłyszała w swej głowie.
Nie chciała słuchać tego typu rzeczy. Każdy smok jest zmęczony. Kwestia tylko jak daleko są od więzienia... Podniosła się. Tym razem jakimś cudem udało jej się utrzymać na chwiejnych nogach.
-Jak daleko jesteśmy od więzienia? - spytała patrząc w niebo zasłonięte z lekka przez drzewa.
Ile czasu byli w celach? Nie jest w stanie powiedzieć. Pora dnia nie zbyt wiele jej mówiła. Nie potrafiła się nad tym skupić. Wciąż w jej myślach znajdywali się strażnicy, którzy skosztowali jej ostrza. Spięła się przypominając sobie widok krwi, która była wszędzie. Zgięła się i zaczęła wymiotować.

Ostatnio edytowany przez OlianaSmocza (2014-09-28 18:42:23)

Rakio do tej pory siedzący cicho i wykonujący polecenia wszystkich, spojrzał na Nevrona.
- On ma rację, spadajmy jak najdalej stąd...

Stała schylona. W końcu wyprostowała się i niepewnie przytaknęła.
- Spróbuję.

-W takim razie chodźmy.- Smoczyca zaczęła iść w stronę Kamiennego Pustkowia, prosto do ruin miasta.
//zt//